Lieve oma,
Ik ga je heel hard missen.
Ik wil het van mij afschrijven, dat gevoel van droefheid dat ik heb, maar dat zal voorlopig niet lukken. Toen ik zondag hoorde dat je, een paar uur nadat ik je hand nog even had vastgehouden, overleden was, had ik even geen zin iemand te zien. Ik ben gaan uitwaaien in de Bourgoyen, in jouw achtertuin herinneringen oprakelend.
Ik denk dat je de laatste dagen van je leven diep gedroomd hebt, alle reizen aan het maken die je nooit kunnen maken hebt, waaronder ook die ene naar Berlijn bij mij.
Ik was van plan om hier in Hamburg ook een postkaartje kopen om naar je te sturen, een onnozel verhaaltje erop te schrijven, wetende dat je op die manier toch een beetje hebt meegereisd. Ik heb me dit weekend tijdens mijn presentaties aan de Duitsers me steeds voorgesteld met al mijn voornamen, dus als Tim Dennis Peter, erop de nadruk leggend dat mijn tweede voornaam van jou komt (ze kennen je nu ook hier nu!).
32 jaar geleden hield je me voor het eerst vast, als mijn meter – het was blijkbaar niet met mijn volle goesting, maar je lijkt me mijn dramatische kuren (gelukkig) al snel te vergeven met de verzorgende blik zoals alleen jij die kon geven…
Bedankt voor alles.
Postscriptum – Augustus 2016
Ik mis je heel hard.
Met “Bedankt voor alles” bedoel ik ook alles – hoe Delfien eigenlijk ook de dochter is geworden die je altijd al gewild hebt. Natuurlijk zochten we naar een houvast langs vaderszijde, en het blijft ons plezieren dat jij dat bent geweest, elke keer opnieuw. Als geen enkele andere persoon wist je wat Delfien allemaal meemaakte en zonder jou had ze ongetwijfeld veel verlorener geweest.
Tim van den Oudenhoven 